Witowskie Spa, czyli spacer z widokiem na Tatry 6 czerwca

Pomysł narodził się już w zeszłym roku i ciągle odkładany był z różnych mniej lub bardziej istotnych powodów. W końcu doczekał się realizacji, choć nie do końca kompletnej, o czym później. W prognozę pogody wstrzeliliśmy się idealnie - pomiędzy dwoma burzowymi dniami. 6:40 wyjazd z Bielska, nasz Przyjaciel Mirek - z Andrychowa, punkt spotkania – kościół w Witowie. Do pokonania kilka górskich, krętych, aczkolwiek widokowych dróg  - Przegibek w Beskidzie Małym, Przysłop w Makowskim, Przełęcz Lipnicka w Żywieckim oraz trochę wahadeł i wertepów przebudowywanych dróg i mostów na Orawie. Dotarliśmy.

Z głową w błękicie - Tatry Wysokie 28 - 30 stycznia

 Od dawna umówiony wyjazd z Adasiem A. To był jego pomysł i małe marzenie na zimowe Tatry oraz Dolinę Za Mnichem, w której nigdy nie był. Cała zima nie rozpieszcza pogodą, aż tu nagle, u schyłku stycznia, wszystko wskazuje na to, że doświadczymy cudu prawdziwego zimowego wyżu tatrzańskiego!

Okno przez góry, czyli Zawrat samotnie 17 czerwca

 Niedzielny poranek wita ostrymi zarysami gór na końcu ulicy Jagiellońskiej w Zakopanem. Długie cienie grają wśród skał, nadają im kształt i koloryt. Szybki zrzut nadbagażu w skrytce dworcowej (brawo za pomysł!) i już kilka minut po siódmej zasuwam Jaworzynką - oczywiście... Idzie kilka osób, przeważnie samotnicy, ale to nie przeszkadza. Trzeba szybko wyjść na Halę Gąsienicową, zaoszczędzić czas, potem pomyślę, gdzie właściwie chcę dziś iść.

Mokre Czuby Goryczkowe 2 - 3 czerwca

   

  Szybko płynie czas... Od weekendu do weekendu... Tym się żyje. Przekwitają kolejne kwiaty, dojrzewa późna wiosna i wydłuża się dzień... Przy drogach maki, łany wonnych traw, w ogrodach piwonie a na polach morze rdestu... Za szybą autobusu mgły opasują znajome już na pamięć krajobrazy. Nie mam złudzeń - Tatr dziś nie zobaczysz - mówią strumienie deszczu płynące za oknem... 

Wyspa prawie bezludna, czyli Ornakiem do wiosny 19 - 20 maja

  Nadszedł czas. Zawołały. Albo raczej ryknęły potężnie. Radość pójścia przesłania porządek całego tygodnia. Przed weekendem sms od Grażyny. Przyjechała z Niemiec i znów powędrujemy razem.

Tatrzański chillout 16 - 24 października

 16 października, poniedziałek

  Po kilku dniach "zgniłego wyżu" wyszło słońce. Może dlatego, że właśnie zaczynam urlop? Decyzja ostateczna - pojadę tam, gdzie zawsze czuję się dobrze, gdzie chcę jechać, by odpocząć. Zakopane.

  Beskid i Gorce nalane ciepłym światłem popołudnia. Cienie są długie, wlewają kontrasty w doliny i góry, jest tak cudownie, że chciałoby się wyskoczyć przez szybę autobusu i wypstrykać wszystkie klisze. Za Skomielną horyzont okrywa się grubą warstwą chmur. Nadchodzi zimny zmierzch późnej jesieni. Ponad tymi chmurami obraz jak nie z tej ziemi - zawieszone na niebie ostre, pojedyncze szczyty koloru wrzosu z mlekiem; nikną w dymach wieczoru już przed Nowym Targiem.

Połowa Czerwonych Wierchów 24 września

  
  Od rana słońce i chłód. Lekki zawrót głowy po wieczornej, niespodziewanej i międzynarodowej imprezie na balkonie w PTSM-ie. O 7:30 patrzę w stronę gór zarysowanych ostro nad dachami, na bezchmurny błękit nieba i wciskam ręce do kieszeni z uśmiechem. Będzie cudny dzień i piękna wycieczka.

Trochę pechowe Rohacze 24 - 26 sierpnia

 

  Czy ja mogę coś dodać? Siedzę sama, samiuteńka pośrodku Tatr zachodzących wieczorną mgłą... Kiedy było tak ostatnio? Na Kondratowej?... Ci, którzy zeszli, poszli swoją drogą, bądź są teraz stłoczeni w jadalni chaty a ja siedzę sobie przed schroniskiem i patrzę sama i w ciszy, jak kończy się wielkie tatrzańskie lato usłane pastelowymi chmurami, a zaczyna pomału moja własna ukochana jesień z dłońmi w rękawach swetra i myślami na wyłączność...

Obrazki tatrzańskiego lata 21 - 25 czerwca

  Tym razem padło na słowackie Tatry Wysokie. Znów z Grażynką przy boku. Docieramy do Štrbskégo Plesa i rozpoczyna się poszukiwanie noclegu. W schronisku pełno, hotele zbyt drogie, rozważamy ewakuację do którejś z pobliskich wsi i szukanie "privatu", gdzy zaczepia nas na ulicy tajemniczy jegomość i za rozsądną cenę oferuje nam wynajęcie na kilka dni swojego mieszkania. Skromna, ale sympatyczna kawalerka w centrum miejscowości, wyposażona kuchnia, sypialnia, TV, na szlaki blisko. Bierzemy!

Wiosenne grillowanie, czyli majówka w Słowackim Raju 28 kwietnia - 3 maja

    

  Kolejny wyjazd z Grażynką miał być tym przełomowym, kiedy to nareszcie duch gór, duch przygody i duch dobrego towarzystwa pozwolą spędzić wspaniałe dni z dala od codzienności i bezustannego myślenia, że nazajutrz trzeba wracać i coś się ciągle nie udaje. Od dawna czekałam na moment, gdy wręcz rozpaczliwie nie chce się wracać i - ten moment nastał. A jak się rozpoczęło?

Przełęcz Kondracka 28 maja Tatry

 

Kraków. Borek Fałęcki i Górka Borkowska. Mekka łapiących okazję. Machamy i my – ja i Seweryn i coś nam średnio idzie. Za to cel na dziś jasno sprecyzowany. Dopiero po około godzinie litościwie zatrzymuje się samochód, który zapoczątkowuje nasz kurs. Kierunek – Tatry.

Tatry niespodziewane 14 maja

 

O szóstej rano kawa smakuje niesamowicie, pogodny chłód głaszcze nagie łydki a w radiu wesoły głos obwieszczający, że wszyscy będący aktualnie na nogach, powinni być wpisani do Księgi Rekordów Guinessa…

Za granią grań 27 – 30 lipca Tatry Zachodnie

 

Moje tegoroczne spotkanie z Tatrami było na tyle nieuchronne, na ile jasnym stał się fakt, że nie przeżyję roku bez fizycznego kontaktu z nimi. Bo rzucać im tęskne spojrzenia poprzez doliny to nie to samo, co stać w samym sercu kamiennego kręgu i przeżywać te góry w sobie i dookoła siebie.
Skromne uczniowskie budżety nie pozwoliły nam – sześciorgu uczestników tej czynno-biernej wyprawy pozostać dłużej niż kilka dni. Dodatkowe scysje i nieporozumienia na tle towarzyskim, o których wspominać tutaj nie będę, wpłynęły na decyzję wcześniejszego powrotu, w efekcie czego moje tatrzańskie wakacje ’98 zamknęły się w przedziale czterech dni. A jak wyglądały?...

Pierwsze Tatry

  „Jeszcze nie znałem tych gór po imieniu, a już wiedziałem, ze przykują mnie do siebie nieodparcie. Wydało mi się, że tu zaprzeczę bezsensowi istnienia, ze się odrodzę, ze coś odkryję, skoro odebrano mi inne tereny ekspansji: łudzę się, że tu jeszcze będę niepodległy. Słyszę głos: wszystko jest znikome, wszystko przemija, tylko my zostajemy, stop się z nami, zjednocz, masz gwarancję nieśmiertelności; ach, wietrzejemy, to prawda, ale dwa centymetry w ciągu stu lat, a o tobie nie wspomni już następne pokolenie…”

                                                                                       Jalu Kurek